Het leven is precies zo leuk als jij het vindt. Om dat te illustreren: een gespreksverslag tussen de kolonisten en de indianen, die door hen als ‘wilden’ werden beschouwd.
‘Het doel van het leven?’ herhaalt opperhoofd Laughing Owl de vraag van Kill Bill, terwijl hij een trage rookpluim uit een mondhoek laat ontsnappen. ‘Spelen. Het doel van het leven is dansen, plezier maken en genieten.’
Bill gnuift en knipoogt naar zijn kameraden. Die domme, domme indianen toch.
‘Hebben jullie de bijbel dan niet gelezen? Weten jullie niets van Gods plan?! Een zware beproeving is het leven, waar je maar op één manier aan kunt ontsnappen. Je volgt de regels van de grote baas op en als je goed je best doet kom je na je dood in de hemel.’
‘De hemel?’ fronst het opperhoofd zijn wenkbrauwen. ‘Vertel…’
‘Daar heerst eeuwige vrede. Je hebt er schitterende natuur. De mooiste kleuren. Eten in overvloed. Alles wat je maar wilt is daar. En het allermooiste: je hebt er geen slechte mensen.’ Waarop hij om zich heen kijkt en vervolgt: ‘Wat doen jullie hier eigenlijk met criminelen? Waar zijn jullie gevangenissen?’
Het opperhoofd glimlacht: ‘Criminelen? Daar heb ik nou nog nooit van gehoord. Maar die hemel van jullie komt me wel bekend voor.’
Laughing Owl staat op en wijst. ‘Natuur. Kleurenpracht. Eten in overvloed. Eeuwige vrede.’
