Soms komt er een boek op je pad dat je leven verandert. Bij mij was dat het boek dat Elvis tipte, The impersonal life. Het zegt dat je niet zelf denkt, maar dat het al Mind is, en via jou denkt. En doet. Die gedachte lucht mij ontzettend op.
We wandelen dus als Donkey Kongs door het oerwoud, beleven avonturen en ervaren dat we zelf de route bepalen. Maar dat kiezen van ons, is meer het verzamelen van argumenten achteraf. De beslissing is al genomen. Door de onzichtbare gamer. Die noemen wij, om intellectueel aanzien te behouden, ons onderbewuste. Elvis noemde de gamer gewoon God. En ik noem hem sinds vandaag de Grote Onzichtbare Snariedrijver.
Met welk doel is de game of life zo opgezet? En waarom is het hier op aard dan zo’n zootje en maken de mensen almaar ruzie? Is de Snariedrijver soms met joystick en al in slaap gevallen?
‘Neen!’ zegt Elvis. Het is een draadloze verbinding en er zit storing op de lijn. Donkey Kong is ontsnapt.
Hoe het ook zij. De zienswijze brengt mij almaar het goede. Zo stuurde de Grote Snariedrijver mij vorig jaar naar een presentatie van Bob de Wit. De professor die met Society 4.0. een realistische blauwdruk schets van een samenlevingsvorm, tien keer gerser dan hoe we er nu bij hangen. Het is nog even wachten tot zijn verhaal de meerderheid bereikt. Maar Jerommeke heeft het rotsblok al geraakt, de steen moet nog aan het idee wennen. Het kan niet lang meer duren of het oude systeem stort in.
Intussen duwde de Snariedrijver me de roman 2125 De winterslaper in handen. De tekst voor dat spannende verhaal blies hij in het oor van Fons Burger. Die ons met zijn boek alvast laat wennen aan de wereld na de instorting. Hij belooft een toekomst waar ongelijkheid en klimaatproblemen zijn opgelost.
Aan die van mijn generatie kan ik The Fons met een woord introduceren: Nighttown. Toen rock 'n roll nog heel gewoon was in Rotterdam. Ben je van zijn eigen generatie dan weet je van Nieuwe Revu en van de Lockheed-affaire. En van die andere dappere journalistieke daden uit een vervlogen tijdperk.
Ver voordat onze kranten in klakkeloze typemachines veranderden, die met oogkleppen op de koets van de macht trekken.
Intussen is het alsof Fons Burger als enige in Nederland de morele verantwoording draagt voor het gedachtegoed van zijn generatie. De lui die in de sixties de heilige huisjes omduwden en tot halverwege de jaren zeventig geloofden in een betere wereld.
Totdat de mannen hun haren knipten en kort houden de mode werd, wat tot op de dag van vandaag duurt.
Burger is zijn idealen trouw gebleven. Hij investeert een vermogen in eerlijkheid en gelijkheid. Wereldwijd.
Blijkbaar stuurt de Snariedrijver ons vandaag met zijn joystick in deze column door de achtbaan. Het gaat echt alle kanten op. Gelukkig ligt aan het einde een Recharge Retreat in Alicante. Daar komt het verhaal samen.
Maar eerst nog de finale helix. Schouderbeugels vast.
Waar zich nu om ons heen een wereld dreigt te ontvouwen die twijfelt tussen het scenario van Brave New World en dat van 1984, schilderen Burger en De Wit beide een compleet ander schilderij. In mooie heldere kleuren.
En zonder dat van elkaar te weten, blijkt het een tweeluik dat precies in elkaar past.
Hopelijk stuurt de Grote Snariedrijver jou nog op het nippertje richting Alicante.
Want daar, in het pittoreske Rancho Suenos, ontmoeten de visionairs elkaar. Daar verklappen Burger en De Wit in een socratisch gesprek onze toekomst. Daar vindt het gesprek van de eeuw plaats. Met Pasen. Het feest van de wederopstanding.
