Van de week kwam ik een merkwaardig boek tegen: The Impersonal Life. Het is geschreven vanuit het perspectief van God. Elvis kocht er hele stapels van en deelde het uit aan zijn fans. Zo mooi vond hij het.
Voor zo’n schrijver heb ik meteen respect. Dat hij Elvis wist in te pakken is aardig cool, maar helemaal hoera is zijn perspectief. Dan heb je pas lef: je in mijn gedachten verplaatsen en dan je lezers de geheimen van het universum uit de doeken doen.
Inhoudelijk is er nauwelijks iets op het boek aan te merken. Hij schrijft precies wat ik denk. Zoals dat ons bewustzijn één is. Ons leven voltrekt zich binnen één intelligente kracht, een energieveld vol met al mijn ideeën waar iedereen toegang toe heeft. Over materie schrijft hij dat het, als het ware, mijn gestolde gedachten zijn. Verder verklapt hij nog eventjes mijn grote geheim: dat je als mens ervaart dat je zelf denkt en niet doorhebt dat het mijn gedachten zijn, die door je hoofd gaan. Dat ik via jouw bewustzijn denk. Zo geloof jij dat je deze tekst leest. Is niet zo. Het overkomt je. Laat jouw denken maar aan mij over. Ik stuur ze via gedachtenfrequenties je hersenen door. Ik lees via jouw bewustzijn deze tekst.
Samengevat: Elvis cool. Perspectief cool. Schrijver cool. Boek cool. Column cool. Tuinstoel.
PART 2
Sinds ik er via het favoriete boek van Elvis achter ben gekomen dat jij deze column niet leest en ik hem niet schrijf, -het is God die het tegen zichzelf heeft-, voel ik mij enorm opgelucht.
Het komt me ook goed uit om vandaag niets te schrijven. Ik lig met griep op bed. Of zou het meer indruk maken als ik het corona noem? Maar wat maakt dat uit? Jij leest dit niet, ik schrijf dit niet.
Als het waar is, wat er in Elvis z’n lievelingsboek staat, dat de wereld zich binnen het bewustzijn van God afspeelt, stelt me dat wel heel erg gerust. Hij denkt deze wereld en ons bewustzijn is als een cel in het zijne. Wat betekent dat je de hele tijd wordt geduwd. Je kunt het allemaal over je heen laten komen. Of door je heen. Hoe dat ook werkt. In elk geval: geen zorgen meer, geen twijfel, geen spijt.
Vandaag lekker op bed liggen, wachten tot hij me weer beter heeft gedacht. Het mooie van dit perspectief is: als je iets heel graag wil, weet hij dat ook meteen. Hij heeft je wens zelf ingefluisterd en wil hem automatisch voor je in vervulling laten gaan. Met z’n grote denkhoofd.
Ik blijf net zo lang in bed liggen tot ik Elvis ben en daarna ga ik zingen.
